. جبار، خدای پیرمرد و لطیف خدای نوجوان
داستان از جایی آغاز شد که...
در نوجوانی در پس افعال واجب و التزام آور..
اندیشه ای نو جستجو میکردم !!
تا آنکه در همه افعال تو را مقدم داشتم..
و ذهنم چنان از اندیشه و حضورت...
مشتعل گشته بود که گاه افعال روزمره ام نقصان می یافت؛
روزی...
در نوجوانی...
چنان مست حضورت بودم که ناگاه با فریاد پیرمردی...
این رشته گسست..
روزی که به بهانه تو و عنوان صلاه جمعه راهی مصلی بودم
اما ذهنم چنان مشغول شناوری در دریای حضرتش
و گفتگو و چیدن میوه ازین بوستان پر محصول بود...
که گویی احدی ب دیدگانم مجسم نمیشد
و تمام و خالص حضور تو بود
تا وضوی سوم و فریاد انذارگر پیرمرد...
چنان از باده نسیان و فراموشی خورده بودم که
سه بار مسح سر رو فراموش کردم...
و ب ناچار مشغول وضوی تازه میشدم اما پیرمرد خیال کرد
من وسواس دارم و برای همین چندین بار شستشو کردم
پیرمرد با صدای بلند فریاد زد؛
یک بار دو بار سه بار باطله...
انقدر عصبانی بود که اطرافیان خیال کردند...
چیزی از او دزدیده ام...
خلاصه فریاد پیرمرد فقیه...
حضور و توجه رو از من گرفت..
حال و ذوقم رو درهم شکست..
و او بود که از من دزدی کرده بود
گویی سرم از حضور تو چنان ارزشمند گشته بود
که اجازه لمس و مسح آن را نداشتم..
تا وقتی پیرمرد با فریاد به خزینه و گنجینه ام یورش برد
و هرچه در آن بود را ربود...
و مجوز لمس را صادر کرد...
و تاوان نوشیدن باده ی حضورت را
با تازیانه های فریاد پیرمرد و نگاه تند دیگران پرداختم
اما به جای جزع و فزع لبخند و تشکر بر لب و زبانم بود
زیرا پیرمرد مرا بنده خود کرده بود...
و ب من آموخته بود که ...
مانند او نباشم...
عاشقانه عارفانه
